سيستم سازه اي لوله اي در آسمان خراشها (سيستم لوله هاي دسته بندي شده)
يك طرح واقعا اقتصادي و مناسب از نظر سازه اي مي باشد كه از تيرها و ستون هاي صلب در شبكه خارجي سود مي برند ، ديوار خارجي مثل يك لوله (مجراي توخالي ) عمل مي كند و يكي از سازه هاي مطرح شده در برابر نيروي باد مي باشد . اين سيستم يك از توسعه سيستم لوله در لوله ايجاد شده است ، در اين سيستم سختي و مقاومت ساختمانهاي بسيار بلند ، بوسيله لوله ها توليد مي شود كه با هم ، هم مرز هستند و مثل يك مجموعه بزرگ عمل مي كنند. اين سيستم شبيه ساختمان سلولي گياه بامبو و يا مثل سيستم درختان است .مشكل معماري اين طرح تقسيم شدن پلان سازه مي باشد که اين امر با توجه به فاصله زيادتر بين ستونهاي محيطي رفع مي شود .
اين سيستم در سازه برج سيرز در شيكاگو استفاده شده است . اين برج به مدت بيست و دو سال بلند ترين ساختمان دنيا بوده ،كه البته تا سال 2004 و قبل از ساختن برج تايپه ، همچنان بالاترين كف طبقه را به خود اختصاص مي داده است . تيوپ هاي دسته اي دراين برج در هر پهناي هفتاد و پنج فوت قرار دارند و ستوني بين هسته و محيط وجود ندارد . در مورد اين برج اعداد و ارقام بسيار شگفت انگيزي وجود دارد ، از جمله خروج از مركزيت اين برج در بالاترين نقطه ناشي از باد فقط يك فوت مي باشد ، كه اين رقم براي شهر بادخيز شيكاگو يك ركورد حساب مي شود .فايده دیگر اين سيستم نوآوري در تنظيم چند بعدي بالقوه آن از نظر معماري است، به اين ترتيب كه ساختمان هاي كوتاه تر مجبور بودند مانند جعبه باشند ، اما واحد هاي لوله اي مي توانند اشكال مختلفي داشته باشند و مي توانند در گروه هاي مختلفي با هم دسته بندي شوند .
برج سيرز از دو لوله (تيوپ) 50 طبقه ، دو لوله 66 طبقه ، سه لوله 90 طبقه و دو لوله 105 طبقه تشكيل يافته است ، كه يك طرح بسيار عالي براي شهر بادخيز شيكاگو مي باشد ، با بالارفتن سازه ، لوله ها نيروي باد را كم مي كنند .البته اين سيستم دستخوش تغييرات زيادي شده كه از جمله آن سيستم لوله اي به همراه ديوارهاي برشي و اشكال ديگري از آن در ساختمان هاي بتني و فلزي را ميتوان نام برد .
